Zycie klasztorne w Meteorach

Wskutek precesów geologicznych zachodzących w masywach górskich Olimpu i Ossas, wody jeziora znalazły ujście poprzez Temby do Morza Egejskiego. Od tego czasu ta deltoniczna forma (rozpadające się skały na przestrzeni milionów lat od niszczących trzęsień ziemi, wiatrów i kamiennych lawin) rozpada się na kamienie i gigantyczne skały, których wysokość dochodzi do 400 m!…

Na gołych szczytach, błogosławionych przez Boga skałach, śmiały i zdecydowany asceta odnajduje drogę, która prowadzi go do niebiańskich pokoi i kończy się oczekiwanym przebóstwieniem.

Dlatego też, skały znajdujące się pomiędzy ziemią a niebem – stanowią swoisty obraz ascetycznej drabiny duchowego wzrastania. W XlV wieku św. Atanazy (założyciela Monasteru Wielkich Meteor) nazwał je “meteora” – co oznacza- wiszące w powietrzu. Od tej pory Święte Meteory stały się świadkiem Chrystusa, żywą tradycją Jedynej, Świętej, Powszechnej i Apostolskiej Cerkwi.

Monastyczne życie w Cerkwi Prawosławnej stanowi boskie ustanowieniem więzi która jest warunkiem szczególnego powołania i szczególnej Łaski Św. Ducha. Celem monastycyzmu jest oświęcenie i przebóstwienie, poprzez posłuszeństwo, ascezę i modlitwę. Mnisi dniem i nocą nieprzerwanie na nabożeństwach, proszą nie tylko o swoje zbawienie, ale również i o zbawienie całego świata.