Γενική Περιγραφή

Η Μο­νή Ρου­σά­νου βρί­σκε­ται α­νά­με­σα στις μο­νές Α­γί­ου Νι­κο­λά­ου Α­να­παυ­σά και Βαρ­λα­άμ, στο δρό­μο α­πό το χω­ριό Κα­στρά­κι προς τα Με­τε­ώ­ρα. Εί­ναι κτι­σμέ­νη πά­νω σε εν­τυ­πω­σια­κό κα­τα­κό­ρυ­φο στύ­λο και το κτι­ρια­κό της συγ­κρό­τη­μα κα­λύ­πτει ο­λό­κλη­ρο το πλά­τω­μα της κο­ρυ­φής του α­πό­το­μου βρά­χου, του ο­ποί­ου φαί­νε­ται σαν α­πό­λη­ξη φυ­σι­κή. Ο προ­σκυ­νη­τής και ε­πι­σκέ­πτης, α­πό ’­κεί ψη­λά, α­πο­λαμ­βά­νει ό­λη τη με­γα­λο­πρέ­πεια και μα­γεί­α του α­νε­πα­νά­λη­του με­τε­ω­ρί­τι­κου το­πί­ου και ο πι­στός χρι­στια­νός νι­ώ­θει, προς στιγ­μήν, με­ταρ­σι­ω­μέ­νος και α­νε­βα­σμέ­νος στα ου­ρά­νια, ό­που βρί­σκον­ται και α­γάλ­λον­ται οι ψυ­χές των ο­σί­ων α­να­χω­ρη­τών και ε­ρη­μι­τών, οι ο­ποί­οι με την α­σκη­τι­κή βι­ο­τή και τις πρά­ξεις τους κα­θα­γί­α­σαν τους ευ­λο­γη­μέ­νους αυ­τούς βρά­χους. Στ’ α­να­το­λι­κά αν­τι­κρύ­ζει κα­νείς τη Μο­νή της Α­γί­ας Τριά­δος και του Α­γί­ου Στε­φά­νου λί­γο πιο μα­κριά, δυ­τι­κά τη Μο­νή Βαρ­λα­άμ και του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου πιο πέ­ρα. Ο­λό­γυ­ρα α­πλώ­νε­ται το πέ­τρι­νο δά­σος των α­μέ­τρη­των και γι­γάν­τι­ων βρά­χων και στο βά­θος οι ο­ρει­νοί όγ­κοι του Κό­ζια­κα και της Πίν­δου.

Η α­νά­βα­ση στη μο­νή, που πα­λι­ό­τε­ρα γι­νό­ταν με α­νε­μό­σκα­λα, σή­με­ρα γί­νε­ται ά­νε­τα με σκα­λο­πά­τια α­πό τσι­μέν­το και δύ­ο μι­κρές στε­ρε­ές γέ­φυ­ρες, που κα­τα­σκευ­ά­στη­καν το 1930 με δω­ρε­ά της κα­στρα­κι­νής Δάφ­νως Γ. Μπού­κα, ε­πί Μη­τρο­πολί­τη Τρίκ­κης και Στα­γών Πο­λυ­κάρ­που [Θω­μά]. Ή­δη α­πό το 1868, για την ευ­κο­λό­τε­ρη και α­σφα­λέ­στε­ρη α­νά­βα­ση στη μο­νή, ε­πί η­γου­μέ­νου Γε­δε­ών, εί­χε κα­τα­σκευα­στεί ξύ­λι­νη γέ­φυ­ρα, που αν­τι­κα­τέ­στη­σε τις ε­πι­κίν­δυ­νες α­νε­μό­σκα­λες.

Η Μο­νή Ρου­σά­νου, με­τά την ρι­ζι­κή α­να­καί­νι­ση και α­να­στή­λω­σή της κα­τά τη δε­κα­ε­τί­α του 1980 α­πό την αρ­μό­δια Αρ­χαι­ο­λο­γι­κή Υ­πη­ρε­σί­α της πε­ρι­ο­χής , λει­τουρ­γεί ως γυ­ναι­κεί­ο μο­να­στή­ρι.

Η αι­τί­α της ε­πω­νυ­μί­ας της Μο­νής Ρου­σά­νου δεν εί­ναι ε­ξα­κρι­βω­μέ­νη. Δι­ά­φο­ρες ερ­μη­νεί­ες έ­χουν προ­τα­θεί, οι πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό τις ο­ποί­ες δεν αν­τα­πο­κρί­νον­ται στα πράγ­μα­τα. Πι­θα­νό­τα­τα, η ε­πω­νυ­μί­α αυ­τή ο­φεί­λε­ται στον πρώ­το οι­κι­στή του βρά­χου ή στον κτί­το­ρα του πα­λαι­ού αρ­χι­κού να­ού (ΙΔ/ΙΕ΄ αι.). Η Μο­νή Ρου­σά­νου α­να­φέ­ρε­ται με το ό­νο­μα αυ­τό σε ε­πί­ση­μα έγ­γρα­φα και κεί­με­να α­πό την τρί­τη δε­κα­ε­τί­α του ΙΣΤ΄ αι­ώ­να, πράγ­μα που ση­μαί­νει ό­τι και πα­λαι­ό­τε­ρα ο βρά­χος ή­ταν γνω­στός με την ο­νο­μα­σί­α αυ­τή.