Η Δρακολίμνη Βερλίγκα
Ο Λάκμος, ή αλλιώς Περιστέρι, είναι μια μακρόστενη οροσειρά με μια σειρά πολλών ψηλών κορφών που χωρίζει στα δύο τα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ηπείρου και της Θεσσαλίας.
Στα κεντρικά του βουνού, σε υψόμετρο 2.050 μ., βρίσκεται το πιο διάσημο αλπικό οροπέδιο της χώρας μας, η Βερλίγκα.
Η ονομασία της πηγάζει από το βλάχικο «Βρίγγα» που σημαίνει κύκλος. Στα βόρεια της υψώνεται η ψηλότερη κορφή του Λάκμου, Τσουκαρέλα (2.295 μ.) και στα νότια την αγκαλιάζουν τα βράχια της κορυφής Μέγας Τράπος (2.240 μ.).
Δεν είναι οι Άλπεις.. Αυτό το υπέροχο αλπικό τοπίο βρίσκεται στην Ελλάδα!
Ψηλές κάθετες κορφές, αλπικές λίμνες, πολύχρωμες ανθισμένες πλαγιές και υδάτινοι μαίανδροι που γεννιούνται και κυλάνε στο πιο όμορφο αλπικό τοπίο της Ελλάδας.
Τα νερά που τρέχουν από τις κορυφές σχηματίζουν ακριβώς στη ρίζα του Μέγα Τράπου μια δρακόλιμνη η οποία μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου έχει στερέψει.
Στη συνέχεια τα νερά οδηγούνται μέσα από ένα μαιανδρικό δίκτυο ρυακιών, απίστευτης ομορφιάς, στην έξοδο από το οροπέδιο προς τα ανατολικά και στην δημιουργία του Ασπροπόταμου και στη συνέχεια του Αχελώου.
Ανάλογα με την εποχή τα νερά στους μαιάνδρους φουσκώνουν και σχηματίζουν μικρές λίμνες, ενώ άλλοτε στερεύουν αφήνοντας πίσω τα σκαμμένα μονοπάτια τους.
Πρόκειται για ένα γυμνό και ορεινό τοπίο με βραχώδεις και πετρώδεις πλαγιές, γκρεμούς, αλπικά καταπράσινα λιβάδια, ορεινές πηγές και ρυάκια. Τα κύρια πετρώματα του βουνού είναι οι ασβεστόλιθοι που σε μερικά σημεία ενώνονται με φλύσχη.
Ο μύθος μιλάει για ένα δράκο που ζούσε στα νερά της Βερλίγκας. Με τη μορφή φιδιού, πετάχτηκε μέσα από τον βράχο και έρποντας, βυθίστηκε πάλι στην γη, στο μέρος όπου φεύγουν και τα νερά. Από το σημείο που βγήκε ο δράκος ξεπήδησε νερό, το οποίο ακολουθεί την οφιοειδή πορεία του πάνω στα λιβάδια. Το σημείο που είναι η Δρακόλιμνη ονομάζεται σήμερα Φαρμακόλακκα, μια ονομασία που πήρε από τους κτηνοτρόφους, καθώς όταν τα ζώα βοσκάγανε εκεί, πεθαίναν. Ένας μαγικός τόπος.
Τα λιβάδια γύρω από τη Βερλίγκα κατακλύζονται με λουλούδια στα μέσα του καλοκαιριού. Το έντονο κίτρινο χρώμα από τις νεραγκούλες αναμιγνύεται με το κυανό χρώμα των κρόκων του είδους Crocus veluchensis που ξεπηδάνε με το λιώσιμο των πάγων. Η ποικιλία των φυτών συνεχίζεται με πολλά και σπάνια είδη, αν και θα είναι δύσκολο να τα ανακαλύψετε, όχι τόσο γιατί είναι δυσεύρετα, αλλά γιατί δεν θα παίρνετε το βλέμμα σας από το τοπίο.
Η ορνιθοπανίδα στα αλπικά είναι εξίσου πλούσια, ιδιαίτερα όσον αφορά τα αρπακτικά. Στην περιοχή ζούνε ακόμα λίγα όρνια, αλλά και χρυσαετοί, σταυραετοί, φιδαετοί, γερακίνες και πετρίτες. Μεγάλα κοπάδια από κιτρινοκαλιακούδες «περιπολούν» την περιοχή, ενώ η ορνιθοπανίδα συμπληρώνεται με πολλά σπάνια μικροπούλια που επισκέπτονται τα αλπικά όταν λιώνουν οι πάγοι.
Η ερπετοπανίδα περιλαμβάνει ένα από τα σπανιότερα φίδια της Ελλάδας, την οχιά των λιβαδιών (Vipera ursinii) που προτιμάει να ζει στις γυμνές πέτρες, πάνω από τα 1.800 μέτρα. Άλλα είδη είναι ο αλπικός τρίτωνας, η σαλαμάνδρα, η κιτρινομπομπίνα, ο γραικοβάτραχος, ο φρύνος, η πρασινόσαυρα και η κοινή οχιά.
Περιστασιακή στην περιοχή είναι η παρουσία της αρκούδας, του λύκου και του ζαρκαδιού, ενώ άλλα είδη είναι πιο κοινά, όπως αγριόγατες, νυφίτσες, κουνάβια, αλεπούδες και λαγοί.
Είναι σημαντικό ότι κοντά στις ψηλές κορφές και στους κάθετους γκρεμούς υπάρχουν λίγα ακόμα αγριόγιδα.
